ساعت ۴ونیم بعدازظهر ۵نوامبر، تازه غذا خوردیم. صبحانه دیر وقت یا بقول فرنگی‌ها برانچ طور خورده بودم. صبح رفتم جیم، همزمان وبینار نویسنده ساز. اگر

    پندنامه (۱۰ از ۱۰) به پسرهای خانه گفتم: من امشب زودتر میخوابم، باید سه نصف شب برای کلاس آنلاین بیدارشوم. چشم‌هایشان پرید بالای

پندنامه(۹از۱۰) در دوره‌های کازِن دخترها* یاد میگیرند، چطور از دست‌اندازهای زندگی بسلامت عبورکنند. زندگی که همه‌اش گل وبلبل و مرغ عشق و دوران نامزدی نیست.

پند نامه(۸ از ۱۰) پدر،مادر شما متهمید. ما آدمهای کره خاکی شده‌ایم کودکانی معصوم که والدین ناآگاه و خودخواهشان در قهر وجنگ و دعوا بسر

  پندنامه (۷ از۱۰)  نمیدانم کجایی بود و چند ساله، پدر است یا همسر، مهاجر این کشور است یا متولد. اصلا چه اهمیت دارد؟ مهم

پندنامه(۶ از ۱۰) آمدیم به دنیا، چه با پای خودمان و عزت و احترام، وچه با پس گردنی و بِکش بِکش. همین حالا، من مشغول

پندنامه(۵ از ۱۰)  «هر چیزی در بهترین زمان خود اتفاق می‌افتد» این یعنی پذیرش و توکل. یعنی برای هرغایت و مقصودی، جهد پیشه کن، اما

پندنامه(۴ از۱۰) #بی-تفاوت-نباشیم. وجود و حضور ما آدم‌های کوتاه و بلند، سیاه و سفید، چشم عسلی و چشم بادامی، دماغ کوفته‌ای و دماغ عقابی، لب

پندنامه (۳ از ۱۰) «مادر، کفشهایت همیشه نو باشد. کسی که بدخواه توست، طاقت دیدن رویت را ندارد و به پایت نگاه میکند.» این هم

پندنامه«۲ از ۱۰» «مادر، تغذیه‌ات خوب باشه که برای غصه‌های دنیا جون داشته باشی» بی‌بی‌جان* زن مقتدر و خردمندی بود. (یادش بخیر، کوکب خانم هم